Co nowego?
- 13 Maj
-
Nieregularność w nazwie zobowiązuje!
6 Mar 2022
MechaPwn - PlayStation 2 bez blokady regionalnej - poradnikRok 2021 przyniósł bardzo dużo dobrych wieści dla fanów konsolowej szarej strefy. Otrzymaliśmy od scenowych wojowników nową, bezinwazyjną metodę uruchamiania gier na pierwszym PlayStation za pomocą narzędzia tonyhax. Inny człowiek przygotował FreePSXBoot, pozwalający zapaleńcom na uruchamianie dowolnego kodu na tej samej konsoli jedynie przy użyciu odpowiednio spreparowanej karty pamięci. Kolejna grupa znana jako MechaResearch przygotowała tytułowe MechaPwn dla PlayStation 2, pozwalające na uruchamianie gier z pominięciem blokady regionalnej, bądź specjalnie przygotowanych kopii zapasowych bez jakiegokolwiek lutowania w konsoli. My w tym poradniku skupimy się na prawidłowej instalacji MechaPwn na konsoli w celu zdjęcia blokady regionalnej.
Wymagania:
1 Lip 2021
FreeMCBoot - jak zainstalować na konsoli bez chipa korzystając z FreeDVDBoot? - poradnikFreeMCBoot to narzędzie pozwalające rozszerzyć możliwości naszej konsoli Sony PlayStation 2. Poza najbardziej oczywistą rzeczą jaką jest uruchamianie kopii zapasowych gier z płyt CD, bądź DVD możemy zacząć zabawę z innymi aplikacjami: emulatory, modyfikacje systemu czy programy do włączania tytułów prosto z dysku twardego, bądź poprzez zasoby sieciowe.
Do instalacji FreeMCBoot korzystając z narzędzia FreeDVDBoot potrzebujemy:
- Kompatybilną konsolę: dowolny model
Slim(tj. od modeluSCPH-700xxw górę) lub modelFatz odpowiednia wersjąDVD Player(wersja 2.10, 2.12 lub 3.04). - Kartę pamięci, najlepiej oryginalną
Memory Card 8MB - Pendrive, bądź inny dysk przenośny USB sformatowany pod system plików
FAT - Nagrywarkę DVD
- Czystą płytę DVD, najlepiej DVD-R
- Zainstalowany program
ImgBurn
14 Mar 2021
Skrzyżowanie z zagmatwaniemSetki lat izolacji Japonii od reszty świata spowodowały, że ten kraj zawsze szedł swoją własną drogą. Nierzadko zapożyczali coś z obcej kultury, by potem to przerobić na swój własny sposób a potem ewentualnie zostać mistrzem w danej dziedzinie. Tak też Japończycy zrobili z komputerami osobistymi, które w Japonii pozostały maszynami głównie do pracy, natomiast zdecydowana większość gier była obecna na konsolach, bądź telefonach. Były jednak produkcje, które nie trafiały na te urządzenia, mianowicie tworzone przez hobbystów gry erotyczne oraz tekstowe przygodówki z dużą ilością grafik, zwane visual novel, które swoją drogą również często i gęsto zawierały niecenzuralne grafiki. Oczywiście, z biegiem czasu sytuacja ta rozwinęła się i „grzeczniejsze” produkcje zaczęły pojawiać się na konsolach do gier, szczególnie w czasach pierwszych sprzętów z napędem CD, dzięki któremu można było pomieścić setki czy tysiące niezbędnych dla historii kadrów, później przenosząc się na przenośne konsole takie jak Nintendo DS czy PlayStation Vita. Niestety, przez lata nie dane nam było zasmakować tych tytułów, gdyż niewiele z nich było lokalizowanych na rynek zachodni. Owszem, poza granicami Japonii czasem pojawiały się takowe produkcje, lecz zazwyczaj były to eroge, czyli produkcje erotyczne. Gra, którą dziś weźmiemy na tapet również była produkcją na wyłączność, gdyż pierwotnie ukazała się w 2008 roku na konsolę Nintendo Wii jedynie w Japonii. Zgarnęła tam perfekcyjną ocenę 40 punktów na 40 w magazynie Famitsu. Nam dane było czekać dziesięć kolejnych lat na doświadczenie tego fenomenu na własnej skórze. Zwie się on 428: Shibuya Scramble… i rzeczywiście jest jedną z najlepszych gier w jakie grałem w swoim życiu.
13 Cze 2020
Naprawiając problemy świata młotemLubię konsole. Jestem jednym z tych ludzi którzy potrafią kupić kolejny sprzęt nie zadbawszy o sensowną ilość tytułów do ogrania na nim. Podczas wojny pomiędzy Xboxem 360, a PlayStation 3 wybrałem tę konsolę, która nie miała wtedy gier. Ten sam manewr powtórzyłem w trakcie swojej podróży do Japonii, skąd między innymi przywiozłem dwie PlayStation Vita, po jednej dla siebie oraz Oskiera. A jak dobrze wiemy, Sony kontynuowało tradycję znaną z początków chlebaka serwując nam wąski wachlarz tytułów. Tyle, że w przypadku sprzętu stacjonarnego ten błąd został później naprawiony, natomiast kieszonkonsolka pozostała maszyną do emulacji, gier z PSP oraz visual novelek. Oczywiście wyolbrzymiam to, powodując odpowiedniej wielkości gula u fanów sprzętu z jednym wyświetlaczem. Nie byłbym sobą jednak, gdybym zaczął przygodę z Vitą jakimś sztandarowym tytułem, jak Gravity Rush, Uncharted czy Danganronpa. Pierwsze co zrobiłem to przejrzałem listę gier muzycznych i moje zainteresowanie skupiło się na Radio Hammer Station, prostą grę muzyczną wydaną przez twórców… bijatyk 2D? Bo tak, gra ta została wypuszczona przez Arc System Games (Guilty Gear, BlazBlue), a wyprodukowana przez FK Digital (Chaos Code). Taka kombinacja napewno zaowocowała czymś dziwnym, więc uruchamiamy. Swoją drogą to drugie studio, w lutym bieżącego roku ogłosiło zaprzestanie produkcji gier oraz anulowanie aktualnie rozwijanych tytułów po blisko 20 latach w branży.
W grze wcielamy się w prezenterów radiowych zwalczających problemy świata młotem, bądź innym narzędziem pełniącym jego funkcję. Pałką śmigamy w rytm muzyki, odbijając biegnących w naszą stronę wrogów na dwóch liniach, odpowiednim guziczkiem. Poza pałowaniem możemy również zbierać wyskakujące po lewej stronie ekranu prezenty, lecz musimy uważać by nie trafić na fałszywy pakunek. Niektóre ładują paski specjalnej umiejętności, a inne odnawiają nam zdrowie, które możemy stracić dopuszczając potworki do naszej postaci. Czyli łącznie używamy aż trzech przycisków, nie licząc klonów innych dodanych by wygodnie wstukiwać kombosy, które serwuje nam gra w dalszych etapach naszej przygody. Początkowo każdy etap gry to jedna piosenka, później zamienia się w to ciągi kawałków, które usłyszeliśmy już podczas wcześniejszych pojedynków. Za zaliczenie fragmentu dostajemy możliwość przejścia jego wariantu zwanego „Another”. W innych grach muzycznych, które są mi znane, utwory okraszone tą nazwą cechowały się podwyższonym poziomem trudności. Tutaj jest na odwrót, co prawda prędkość przeciwników jest podwyższona ale liczba linii po których oni na nas szarżują ograniczona jest do jednej, a dodatkowo w naszych słuchawkach słychać dźwięki sygnalizujące ilość oponentów oraz ich układ. Zabieg jest mi nie do końca zrozumiały. Dodatkowo każdy poziom w grze możemy przejść na „3 gwiazdki”, zdobywając je za opcjonalne wyzwania takie jak zaliczenie odpowiednio długiego ciągu zmiecionych z planszy absztyfikantów czy zebranie wszystkich pakunków. Często jest je łatwiej przejść na tym opcjonalnym trybie „Another” niż na podstawowym wariancie utworu. Na końcu każdego rozdziału spotykamy oczywiście bossa, którego pokonujemy odpierając jego ataki. Sama rozgrywka jest przyjemna, poziom wyzwania jest okej przez zdecydowaną większość gry, schody zaczynają się dopiero na samym końcu fabuły.
30 Maj 2020
Pogrywając na nostalgiiNiedziela wieczór. Muchomor popsuty. Siedzisz sobie na Facebooku i przewijasz tablicę. Czytasz. A to post ze strony Dzieci Neo, a to coś na grupce o duchologii. Dziesięć, piętnaście minut i wzdychasz. „Kiedyś to były czasy, teraz nie ma czasów.” myślisz sobie. Czy masz rację? Proste, że nie wiem. Masz? Może. Mózg i tak płata Tobie i mi figle. Skleja jedne wspomnienia z drugimi, tworzy pamięciowy kogel-mogel. Tak, by żyło się lepiej. Bo właśnie te wspominki lubią nam poprawić humor. Czasem jednak trafiasz na melancholijną przeszkodę pod postacią przykrej sprawy z przyszłości, przed którą udało Ci się kiedyś uciec. I o tych gorszych sprawach stara się być 198X - tytuł ze szwedzkiego studia Hi-Bit Studios, produkt z udanej zbiórki na Kickstarterze (czerwiec 2018).
